ده و نیم
میتونست تیک تاک ساعت روی دیوار رو بشنوه. این خاصیت سکوته که هر صدایی رو قوی تر از خودش نشون بده.
یازده
شبیه به تنهایی که کوچکترین احساسات رو ذره بین مییره.
یازده و نیم
همیشه فکر میکرد ذات زمان جوریه که تا وقتی چیزی معنی میده تغییر کنه. دقیقه به دقیقه، ثانیه به ثانیه.
وگرنه چرا جلو میره؟ چرا ساعت "ده و پنچ دقیقه" با "ده و شش دقیقه" فرق میکنه؟
هیچ اتفاقی نمیوفتاد‌به ساعت نگاه کرد. پس چرا کار می کرد؟
هنوز نتونسته بود با فکراش کنار بیاد و دستاش
چرا میلرزیدن؟؟!!
درباره این سایت